For Plotinus, far from being an emotion, a pathos is an event that renders the mind subject to conditions imposed from without. Such a condition erodes or infringes on the autonomy of the mind, its self-determination, self-awareness, and self-attention. Hence apatheia refers to the original condition of the mind, before it comes to be occupied with the transitory objects of awareness that concern it in its embodied state. Again, apatheia is not only a moral condition of the mind, since a pathos is any event or experience to which the mind is subject. Apatheia seems to imply a mind not subject to experience, one that undergoes no conditioning.
Κατά τον Πλωτίνο, πόρρω απέχον από το επίπεδο του συναισθήματος, ως πάθοςορίζεται μια εσωτερική συνθήκη που καθιστά τον νου υπόδουλο σε έξωθεν επιβαλλόμενες συνθήκες. Μια τέτοια συνθήκη διαβρώνει και καταπατά την αυτονομία του νου, τον αυτοκαθορισμό του, την αυτεπίγνωσή του και την αυτοπροσήλωσή του. Ως εκ τούτου, ο όρος απάθεια αναφέρεται στην αρχέγονη κατάσταση του νοός, πριν από την ενασχόλησή του με τα εφήμερα αντικείμενα της συνείδησης,τα οποία τον απορροφούν κατά την ενσάρκωσή του. Τονίζω ότι αυτή η απάθεια δεν είναι απλώς μια ηθικής υφής συνθήκη του νου, καθώς πάθος είναι οποιαδήποτε συνθήκη ή εμπειρία στην οποία υπόκειται ο νους. Ο όρος απάθειααναφέρεται εμφανώς στην κατάσταση ενός νοός που δεν υπόκειται στη λήθη της εμπειρίας, ενός νοός μη νοθεύσιμου από εξωτερικές συνθήκες.
From READING NEOPLATONISM,
Non-discursive thinking in the text of Plotinus, Proclus and Damascius, βιβλίο της Sara Rappe μεταφρασμένο από εμένα προ ετών,
απόσπασμα επιμελημένο σήμερα εδώ.
